විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ ඉල්ලීම , පොදු අපේක්ෂකයා සහ වාම ප‍්‍රවේශය

    වර්තමාන දේශපාලනය තුල විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහොසිකිරීමේ මාතෘකාව පළමුතැනට පත්ව ඇති බවක් පෙනේ . එහෙත් මේ මාතෘකාව මෙසේ සාකචඡුාවට ගැනුනේ  වර්තමානයේදී පමණක් නොවේ . 94 සහ 2005  ජනාධිපතිවරණවලදී ද එය එක් ප‍්‍රධාන පොරොන්දුවක්  බවට පත්ව තිබූ බවත්  නැවත 2010 ජනාධිපතිවරණයේදී  විරුද්ධ පක්ෂවලින් ඉදිරිපත් වූ පොදු අපේක්ෂකයාගේ  එකම  පොරොන්දුව වූ බවත් අපට මතකය . විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ කතාව ඉදිරියට එමින් , යටයමින් සහ නැවත නව මානයන් හා නව සමාජ ප‍්‍රවනතා වැළඳගනිමින් ඉදිරියට ඒමෙන් පෙනී යන්නේ ලාංකීය දේශපාලනයට එය මගහැර තවදුරටත් ගමන්කල නොහැකි බවයි . විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය සහිත 78 ව්‍යවස්ථාව හඳුන්වා දීමේදී  ලංකාවේ පසුගාමී ධනවාදය පැත්තෙන් මහා ඉදිරි පිම්මක් ගැනීමටත් ඒ සඳහා දැඩි විධායක බලයක් රාජ්‍ය ප‍්‍රධානියා සතුව තිබිය යුතු බවටත් එහි නිර්මාතෘවරයා කල්පනා කල බව පෙනේ . ඒ කෙසේ වුවත් එය දේශපාලන වශයෙන්  ව්‍යවස්ථානුකූල ආඥාධායක්තවයකට මග පාදා ඇති අතර , ආර්ථික වශයෙන්  නව ලිබරල් ධනවාදයෙන් පෝෂණය ලබන පාදඩ ආර්ථිකයක් ස්ථාපිත කර ඇත . මේ සම්බන්ධයෙන් ඇති සියලූ විවේචනයන් කැටිකර දක්වන්නේ නම් 48 න් පසු ලංකා ඉතිහාසයේ ආණ්ඩු පාලනයන් අතරින්     අධම පාලන  අවධියකට වේගයෙන් ඇදදැමීමට 77 ව්‍යවස්ථාව ඉවහල් වී ඇති බවයි . 
. ලංකාවේ පැවති ඓතිහාසික පසුබිම මත බ‍්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිතවාදී ප‍්‍රතිපත්ති යටතේ   ලංකාවේ ධනවාදය රෝපණය වන්නේ කේ`ඩෑරිගැහුන සහජ ලක්ෂණ ඇතිවය. සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව මේ විකෘත්තිය ව්‍යවස්ථාමය  වශයෙන් තහවුරුකරන්නකට වඩා වැඩි යමක් නොවේ .   වැදගත් කරුණ නම් දේශීය නායකයන් ඊට වඩා දියුණු යමක් ගොඩනගාගැනීමට  තරම් ජාතික දැක්මක් හා උවමනාවක් නොපෙන්වීමය . ඔවුන් සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවෙන් ස්ථාපිතකරන ලද ‘ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ’ පෝෂණය කළේ   ඒ වනවිටත් ඇටුවම් බැසතිබූ වාර්ගික , ආගමික , කුල සහ ප‍්‍රභූ වන්දනාව ආදී ආන්තික සංස්කෘතික අංගෝපාන්ගයන් මතින්ය. 
බණ්ඩාරනායකලාගේ පාලනය යටතේ නැගී ගෙන ආ සිංහල - බෞද්ධ සමාජ බලවේගයන්ගේ  උවමනාවන් තෘප්තිමත් කරන සුළු දැක්මක් 72 ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණයකරගැනීමේදී පාදක කරගෙන ඇති බව පෙනේ ..මින් සිදුවූයේ වාර්ගික දේශපාලනය කුලූගන්වමින්  බෞද්ධ සිංහල බහුතරයත් දෙමළ , මුස්ලිම්, සුළුතරයත් අතර පැහැදිලි බෙදීමක් ඇති වීමය . කෙසේවුවත් රට ආර්ථික හා දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් කරා යොමුකිරීමට   නව ව්‍යවස්ථාව අපොහොසත් වූ බව 77 දී  පොදු පෙරමුණ ලැබූ දෑවැන්ත පරාජයෙන් පෙන්නුම් කරයි . එය  බලයට පත්වීමට බලා සිටි ජේආර් ජයවර්ධනට නව  ආර්ථික දේශපාලන උපාය මාර්ගයක් සොයාගැනීම සඳහා පොළඹවන සුළු අත්දැකීමක් වී ඇති බව පෙනෛ් . 
අසීම්ත රාජ්‍ය බලයක් කේන්ද්‍රකරගත්  නීතියටත් ඉහළින් වැජඹෙන විධායක ජනාධිපති ධූරයක් ද විධායකයට යටත්ව ක‍්‍රියාකිරීමට බලකෙරෙන පාර්ලිමේන්තුවක් ද  තෝරාපත්වෙන මංතී‍්‍රවරු නායකයාගේ සුවච කීකරු අණ පිළපදින්නන් බවට පත්කෙරෙන මැතිවරණ ක‍්‍රමයක් ද 78 ව්‍යවස්ථාව මගින් ස්ථාපිත කෙරුනි. මේ ඒකාධිපති ව්‍යවස්ථා පිටකටුව විසින් ආරක්ෂණය කිරීමට නියමිතව ඇත්තේ    විවෘත ආර්ථික ක‍්‍රමයයි . ජේආර්ගේ ආර්ථික හා දේශපාලන දැක්ම යතාර්තයක් වූයේ   සමාජය , ආර්ථිකය , දේශපාලනය වේගයෙන් තව තවත් විකෘත්තිකරණයට ලක්කරණු ලැබීමෙනි . පෙරදී ගෞරවාන්විත කටයුත්තක් සේ සැලකූ දේශපාලනය තනිකරම පහසුවෙන් හා ඉක්මනින් මුදල් හරිහම්බ කිරීමේ ව්‍යපෘතියක් බවට පත්විය . මහපරිමාණ කොන්ත‍්‍රාත්වල සිට ප‍්‍රාථමික පාසලකට ළමයෙක් ඇතුලත් කිරීම දක්වා ¥ෂණය , අල්ලස ව්‍යාප්තවිය. රාජ්‍ය සේවය , අධිකරණය දේශපාලන  ග‍්‍රහන යේ නැටවෙන්නක් බවට පත්විය. . පිළිගත් මානව ආචාර දර්ම තූතූකඩ කඩා ඉරා දැමුනි .    ජනවාර්ගික ගැටළුව කූරිරු යුද්ධයක් බවට පරිවර්තනයවූයේත් දකූණේ  භීෂණ අවධියක් උදාවූයේත්  ‘ වේගවත් ආර්ථික සංවර්ධනයක් සහ දේශපාලන ස්ථාවරබවක් ’ සහතික කරගනුවස් හඳුන්වා දුන් මේ ව්‍යවස්ථාව යටතේය . 
ජේ ආර්ගේ ආර්ථික හා දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති කෙරෙහි සමාජයේ මෝරමින් පැවති විරෝධාකල්පය ආමන්ත‍්‍රණය කෙරෙන    විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීම , විවෘත ආර්ථික ක‍්‍රමයට මානූෂීය මුහුණුවරක්දීම සහ ජනවාර්ගික ගැටළුවට සාමකාමී විසඳුමක් ලබාදීම යන ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිපත්තීන් තුනක් ඉදිරිපත්කිරීමට 94 ජනාධිපතිවරණයේ දි චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනාකට සිදුවිය .  එහෙත් වාර දෙකක්ම එනම් අවුරුදු දහයක කාලයක් ඇය ජනාධිපති ධූරය දැරුව ද ජනවාර්ගික ගැටළුවට සාකච්ඡුාමය විසඳුමක් සෙවීමට යම් උත්සාහයක් දැරුව ද  යුද්ධය අවසන් කර සාමය උදාකරගැනීමට හෝ   විවෘත ආර්ථික ක‍්‍රමයට මානූෂීය මුහුණුවරක් ලබාදීමට හෝ විධායක ජනාධිපතික‍්‍රමය අහෝසිකිරීමට හෝ සමත් නොවීය .  පලල්  සමාජ කථිකාවකට නොයොදා වුවද විධාය ජනාධිපති ධූරය අහෝසිකරන හා බලය බෙදීම අරමුණුකර ගත් නව ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් එජාපයේ ද සහායෙන් අනුමත කරගැනීමට 2000 දී  ඇය දැරූ උත්සාහය දෙපසේම කපටිකම් හා කුහකකම්  හේතුවෙන් ව්‍යාර්ථවී ගියේය. 
 මහින්ද රාජපක්ෂ නම් දේශපාලකයාගේ  ඒකායන අරමුණ වූයේ මොනයම් විදියකින් හෝ බලයට ඒම ය. මේ සඳහා ඔහු එකිනෙකට ප‍්‍රතිවිරුද්ධ ප‍්‍රතිපත්ති දැරූ බලවේගයන් සමග පරස්පර එක`ගතාවයන් ඇතිකරගැනීමට , පොරොන්දු දීමට ඉදිරිපත්විය. සසපය හා කොපය සමග ජාතික ගැටළුවට විසඳුම් වශයෙන් බලය බෙදීමට එක් ?යක එක`ග වන ඔහු අනෙක් රැුයේ බලය නොබෙදීමට ,යුද්ධය ජයග‍්‍රහණයක් කරා මෙහෙයවීමට ජාතික හෙළ උරුමයට හා ජවිපෙට  පොරොන්දුවෙයි .   මේ සියලූ තත්ත්වයන්ගේ සංකලනයේ නියත ඵලය වශයෙනි 2005 දී සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය රජයන , යුධවාදී රාජපක්ෂ රෙජිමය බලයට පත්වන්නේ . 2009 ලැබූ යුද ජයග‍්‍රහනයෙන් රෙජිමය අනභිබවනීයත්වයට පත්විය .
මේ තත්ත්වය තුල 2010 ජනාධිපතිවරණය සියළු විරුද්ධ පක්ෂයන් මහත් දුෂ්කර තත්ත්වයකට ඇද දැමුණි . දිගින් දිගටම මැතිවරණ පරාජයන්ට හා අභ්‍යන්තර අර්බූදවලට මුහුණපා සිටි එජාපයට  සහ  යුධවාදය වැළඳගැනීමේ හිළව්වට තම මංතීත‍්‍රීවරු 14 දෙනෙක් අහිමිකරගෙන සිටි ජවිපෙට රාපක්ෂ පැරදවීම   සිතාගැනීමටවත් බැරි කටයුත්තකි . විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසිකිරීමේ පොදු අරමුණක් කරා ඔවුන් පොළඹුවනු ලබන්නේත්  රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ කෙනෙහිලිකම් හා අඩම්තෙට්ටම්වලින් පීඩාවිඳිමන් සිටි සරත් පොන්සේකාට පොදු අපේක්ෂකතවය ලැබෙන්නේත් අන් කරුණක් නිසා නොව විරුද්ධ පක්ෂයන්ගේ මේ නොහැකියාව  නිසාමය. 2010 ජනාධිපතිවරණය තුල  පෙන්නුම්කරන පැහැදිලි සත්‍යය නම්  විරුද්ධ පක්ෂවලට තනි පක්ෂයක් ලෙස රාජපක්ෂ රෙජිමය පරාජයකිරීමට ඇති නොහැකියාව මිස විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමට ඇති  පරම අවංක  අභිලාෂය  නොවේ.  
විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ සටන් පාඨය  උපයෝගතාවාදී දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් ලෙස .
පළමුවෙන් ම කිව යුත්තේ මෙම සටන් පාඨය හැමවිටම පෙරට එන්නේ ජනාධිපතිවරණයක් කිට්ටුව පාත පෙනෙන්නට ඇති විටය . ජනාධිපති වරණය අවසානයේ ඒ වෙනුවෙන් පෙනීසිටින්නෙක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් පලල් සමාජ කථිකාවක් හා අරගලයක්  අඛණ්ඩව කරගෙන යන ව්‍යාපාරයක් ගැන කිසිවෙක් ම අවධාණය යොමුකරන්නේ නැත.  එයම මේ සටන් පාඨය පක්ෂ විසින් උපයෝගිතාවාදී   ලෙස යොදාගැනීම සම්බන්ධයෙන් පැහැදිලි සරළ නිදසුනක් ය.
චන්ද්‍රිකා , ජවිපෙ , මහින්ද   එජපය සහ සරත් පොන්සේකා  මේ සටන් පාඨය  උපයෝගාවාදී අයුරින්  එකසේ යොදාගත්තවුන්ය. මැතිවරණ දේශපාලනය තුල තමන්ට ස්ථානයක් තහවුරුකරගැනීමේ උවමනාව ජවිපෙ   උපයෝගතාවාදීවීමේ දී ෂලකා බැලූ කාරණයයි.. එදා 94 දී සිදුවුනේ ද එයමය .  ප‍්‍රබල සටනක් දීමට තරම් ජවිපෙ  ශක්තිමත් තැනක නොවූයෙන් නම්බුකාර විදියට සටනෙන් ඉවත්වීමට ඔවුන් යොදාගත් උපක‍්‍රමයකි චන්ද්‍රකාගෙන් විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසිකිරීමේ ලිඛිත පොරොන්දුවක් ගැනීම . 2005 දී   ජවිපෙ මහින්ද රාජපක්ෂට ඒ සඳහා  6 වසරක සහන කාලයක් ලබාදී ඇත. ඒ  මගින් පෙන්නුම්කරන්නේ ද යුද්ධය කරගෙනයාම සඳහා විධායක ජනාධිපති බලතල අවශ්‍යයැයි රටට ඒත්තුගන්වමින් සිටි රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ මතය වක‍්‍රව අනුමතකරමින් ජවිපෙ උපයෝගිතාවාදී ප‍්‍රවේශයක් ගන්නා ආකාරයයි .
විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීම සම්බන්ධයෙන් එජාපයේ  ප‍්‍රතිපත්තිය ව්‍යාකූල එකකි . විධායක ජනාධිපති සතු අසීමිත බලතල කප්පාදු කිරීම , පාර්ලිමේන්තුවට වගකියන විධායක අගමැති ධූරයක් පිහිටුවීම සහ පැරණි වෙස්මිනිස්ටර් ක‍්‍රමය කරා ආපසු යාම ඔවුන් ඉදිරිපත්කරන විකල්පයන්ය . විකල්පයන් එහෙ මෙහෙ කරමින් කල් මරනවා විනා  තමන් පෙනී සිටින යෝජනාව ජනතාවට ඉදිරිපකරන්නේ නැත.මින් ගම්‍යකෙරෙන්නේ එජාපය විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමට එතරම් ම කැමැත්තක් නැති බවය . බලතල කප්පාදු කරනු ලැබූ විධායක ජනාධිපතිවරයෙක් හෝ එම ක‍්‍රමයටම පත්කෙරෙන විධායක අගමැතිවරයෙක් හෝ ගැන කෙරෙන යෝජනා තුලන්  ගම්‍ය කෙරෙන්නේ ද හිතුමනාපයට පාර්ලිමේන්තුව පාලනය කෙරෙන , ඊට ඉහළින් වැජඹෙන බල අධිකාරයක් ගැන ඇති අපේක්ෂාවය  . මේවා විධායක ජකාධිපති ක‍්‍රමයේම වෙනත් හැඩයන් පමණි . කෙසේ වුවත්  එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයේදී   රනිල් වික‍්‍රමසිංහ එජාප අපේක්ෂකයා ලෙස තර`ග කිරීමට සූදානම් වෙමින් සිටියී .  ඔවුන්ගේ ගණන් බැලීම් අනුව තනිව ඉදිරිපත් වී  ජයග‍්‍රහණය කළ හැකියයි විශ්වාස කරන බව පෙනේ . එසේ නම් එදා 2010 දී විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ ඉල්ලීම හා පොදු අපේක්ෂකයෙක්  වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් කළේ ව්‍යාජ රංගනයක් නොවේ ද ? ඇත්ත වශයෙන් ම ඔවුන් මේ ක‍්‍රමයට කැමතිය , එදා කළේ  නොහැකියාව වසාගන්න වැල යන අතට මැස්ස ගැහීමය . 
මින් එළඹිය හැකි නිගමනය මෙසේය .  2010 දී විරුද්ධ පක්ෂ අනොන්‍ය පරස්පරතාවයන් දෙවැනි තැනට දමා පොදු අපේක්ෂකයෙකු වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ  විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීම ජාතික වැදගත්කමෙන් යුත් අත්‍යාවශ්‍ය කරුණක් ලෙස අවංකවම, ගැඹුරින්ම තේරුම්ගැනීමෙන් නොව තනි පක්ෂ විදියට තර`ගකොට බිඳවැටෙම්න් පැවති තම ප‍්‍රතිරූපය තව තවත් විනාශවීමේ අනතුර දුටු නිසා ය .  එම ජනාධිපතිවරණයෙන් නැවත ජයග‍්‍රණය කල මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය වඩාත් නිරුවත් වෙන්න ගනිද්දීත් , විරුද්ධ පක්ෂ  එම ඉල්ලීම අතහැර දමමින්    තමතමන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රයන් කරා පසු බැසීම තේරුම් ගතයුත්තේ එලෙස ය . රට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණය කිරීම පිළිබඳ විරුද්ධ පක්ෂවලට අවංක උවමනාවක් නැහැ වගේම  පුලූල් ජාතික  දැක්මක් ද නැති බව අපේ තේරුම් ගැනීමයි .
 මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ගේ නායකත්වයෙන් යුත් යහපත් සමාජයක් සඳහා වූ ව්‍යාපාරය විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ ඉල්ලීම ප‍්‍රධාන අරමුණකරගත් දේශපාලන පක්ෂයක් නොවන ව්‍යාපාරයකි . එයට  උපයෝගතාවාදී යටි අරමුණක් ඇතිබවක් අපි නොකියමු . නමුත් එය ඉදිරිපත්කරන වැඩපිළිවෙල විධායක ජනාධිති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීම සඳහා සීමාවී තිබීම කිසියම් හෝ හේතූන් නිසා ප‍්‍රශ්නය ගැඹුරින් සලකා බැලිමට පැකිලීමක් දක්වන බව නම් පැහැදිලිය . බලය බෙදීම , රාජ්‍ය භාෂාව හා රාජ්‍ය ආගම වැනි සංවේදී ප‍්‍රශ්ණ සාකච්ඡුාවට ගැනීමෙන් මේ ප‍්‍රයත්නයට සමාජ බලවේගයන් ඒකරාශිකිරීමේදී  බාධාවක් විය හැකියයි සලකන බව පෙනෙන්නට ඇත. ඒවැනි දේ  විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමෙන් පසු පවත්වන මැතිවරණයකින්  තේරීපත්වෙන ආණ්ඩුවක කාර්ය ලැයිස්තුවට ඇතුලත් කිරීම ප‍්‍රශ්ණය තවත් ව්‍යාකූල කිරීමකි . එසේ පත්වෙන  ආණ්ඩුව ද දැන් තිබෙන පක්ෂවලින්ම සෑදෙන්නකි. ඉහත පෙන්නා ඇති කරුණු අනුව දැන් තිබෙන පක්ෂ පලල් ජාතික දැක්මක් නැති උපයෝගතාවාදී පක්ෂ වන නිසා එවැනි පක්ෂවලින් සෑදෙන ආණ්ඩුවක් වගකීමෙන් හා කැපවීමෙන් ඒ කාර්යය ඉදිරියට ගෙනයාවියයි විශ්වාස කල නොහැන . එසේ වුවහොත් සිදුවිය හැක්කේ කුමක් ද ?
විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමට සීමා නොවී පූර්ණ ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාවලියක අවශ්‍යතාවය ගැන වික්ටර් අයිවන්  දීර්ඝ වශයෙන් කරුණු ඉදිරිපත් කරයි . ඔහුගේ ඉදිරිපත්කිරීම් සමග අපට බොහෝදුරට එක`ගවිය හැකි නමුත් ඒ සඳහා සියළු දේශපාලන පක්ෂ එක්සත්  විය යුතුයයි කරන යෝජනාව ඉහත කරුණු අනුව කෙසේවත් ප‍්‍රායෝගික නොවන්නකි .  ‘ ජාතිය ගොඩනැගීම පිළිබඳ ප‍්‍රශස්ථ දැක්මක් හෝ චින්තනයක් ඇති දේශපාලන නායකයෝ අපට නොසිටියෝය ’ ( රාවය -2014 මාර්තු 2 , අර්බූදය මට පෙනෙන හැටි -  වික්ටර් අයිවන්  ) යි ඔහු කියන විට එය එදාට ත් වඩා  අදට    සියයට සියයක්ම නිවැරදිය .  මක්නිසාද අද දේශපාලකයෝ එදාටත් වඩා අද  වර්ගය, ආගම සහ කුලය මත පදනම්ව, ඒවා උත්කර්ෂයට නන්වමින් කොල්ලකාරී මජර දේශපාලනයක  යෙදෙන්නෝය . ඉතිං , එවැන්නන්ගෙන් ජාතිය ගොඩනැගීමක් බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ කෙසේ ද ?  මේ කරුණ සෝභිත හිමිගේ ‘ යෝජනාව සම්බන්ධයෙන් ද අදාළය .
  පූර්ණ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් තබා විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීමේ භාග  ඉල්ලීම ඉදිරියේ පවා විරුද්ධ පක්ෂ අවංකභාවයක් නොපෙන්වන්නේ යැයි කීමේ දී අපි සර්ව අශුභවාදී යයි කෙනෙකුට පෙනී යා හැකිය . නැතිනම් පවතින සියළු සමාජ- ආර්ථික ව්‍යාසනයන්ට  ඇති  ඒකායන විසඳුම සමාජවාදය පමණකැයි සිතන  ආන්තික දෘෂ්ටිවිදීන් යැයි සැලකිය හැක .  එහෙත් එය එසේ නොවේ. වත්මන් සමාජ අසමානතාවයන් මුලින්ම උපුටා දැමීමට නම් ඊට ප‍්‍රභවය දෙන මූලික හේතුකාරකය වූ ධනවාදී සූරාකෑම  විතැන්කෙරෙන සමාජවාදී සමාජ ආරථික ක‍්‍රමයක් ස්ථාපිත කිරීම එනම් දේපළවල පෞද්ගලික අයිතිය අහෝසිකරීම අත්‍යාවශ්‍යය යන්නෙහි කිසිදු විවාදයක් අපට නැත. එහෙත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය දිනාගැනීමේ දේශපාලන අරගලය අතහැරදැමීමක් මින් කිසිසේත් අදහස් නොවේ . එපමණක් නොව ආර්ථිකමය තත්ත්වයන්  , වෘත්තීමය හා මානව අයිතීන් , යහපත් පාරිසරික තත්තවයක් සහතිකකරගැනීම ආදිය සඳහා දරන ප‍්‍රයත්නයන් , අරගලයන් පවා වැඩකට නැති දේවල් සේ සලකා බැහැරකල යුතු ද නොවේ . පවතින සමාජ ක‍්‍රමයෙහි ප‍්‍රතිසංස්කරණවලින් කෙරෙනුයේ  සමස්ථයක් වශයෙන් සමාජ ක‍්‍රමය වෙනස්කිරීමක් නොව එහි සීමා මායිම් යම් තරමකින් පුළුල් කිරීමක් පමණි . ඉන් පීඩිත පංතිය කෙරෙහි ධනපති පංති පාලනයේ බලපෑමෙහි වෙනසක් ඇති නොවේ. සමාජවාදී ව්‍යාපාරයේ ඉදිරි ගමන සඳහාත් , පීඩිත පංතීකයන්ගේ   සාමාන්‍ය ජීවිතය ඉහළ දමාගැනීම සඳහාත් අරගල කිරීම සඳහා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සීමා මායිම් පුළුල්කර ගැනීම අත්‍යාවශ්‍ය බව අපේ පිළිගැනීමයි . මෙහිදී  අපි පැහැදිලිව ම ලිබරල්වාදීන්ගෙන් වෙනස්වන්නෙමු .
අද  ‘විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිකිරීම හා පොදු අපේක්ෂකයා ’පිළිිබඳ මතවාදය හා ව්‍යාපාරය ප‍්‍රභූන් පිරිසක් විසින් අප මත පැටවීමට සූදානම් කරමින් පවතින්නකි . එය හරයෙන් මෙන් ම ආකාරයෙන් ද මැද පංතියේ හා සිංහල බෞද්ධ ජන තීරුවල හ`ඩ දෝංකාරය කෙරෙයි . අපි මේ සරුවපිත්තල ඇමෝසම්වල එල්ලී යා යුත්තේ ඇයි  ? අපේම වූ වැඩපිළිවෙලක් ඉදිරිපත්කරමින් මහේෂ්‍ය දේශපාලනයට අභියෝග නොකරන්නේ ඇයි ?  සමාජවාදීන් හා ප‍්‍රගතිශීලීන් කළයුත්තේ වහාම අව්‍යාජ පූර්ණ බලය බෙදීමක් , අනාගමික රාජ්‍යයක් , අධ්‍යාපනයේ ආගමික ආයතනික ස්වරූපය අහෝසිකිරීම, තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය,  මහ ජනතාව සැබෑ ලෙෂ බලගැන්වෙන මැතිවරණ ක‍්‍රමයක් සහ  තවත් එවැනි ප‍්‍රගතිගාමී අගංයන් ඇතුලත් ප‍්‍රගතිශීලී පූර්ණ ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණ යෝජනාවලියක් ඉදිරියට දමා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා කරන  වත්මන් අරගලයේ පෙරමුණට ඒමට උත්සාහ කිරීමය . ජනතාව ධනේශ්වර හා    ජාතිකවාදී බලවේගයන් වටා පෙළගැහීමට ඇති ඉඩ අවුරාලීමය . එම නව ව්‍යස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරන යෝජනාවලිය සියළු ම වාමවාදීන් සහ ප‍්‍රගතිශීලීන්ගේ මැදිහත්වීමෙන් වැඩ බිම් , ආයතන , නගර , ගම් ප‍්‍රදේශ පදනම් කරගනිමින් ගොඩනගන  මහජන සභා හරහා සංවාදයට ගනිමින්   පුළුල ජනතා ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් ගොඩනැගීම අද අත්‍යාවශ්‍යය . ජනතාවගේ ඉරණම තීරණය කළයුත්තේ ජනතාව විසින් ම පමණි . ඒ සඳහා බලය ඔවුන් සතුවිය යුතුය .  ඇත්තවශයෙන් ම මහජන ව්‍යාපාරය ජනතා පරමාධිපත්‍යය සැබෑ ලෙස ප‍්‍රකාශකෙරෙන පීඩක බල ව්‍යුහයට  විකල්ප මහජන බල ව්‍යුහයකි. අපි මහජන ව්‍යාපාරය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ එවැනි ව්‍යාපාරයකි . ඉහළින් කඩාපාත්වෙන ‘ පොදු අපේක්ෂයක්  ’ ගැන බලා නොසිට  ජනතාවාදී පූර්ණ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරයක් ඉදිරියට ගනිමින් එය මහජන ව්‍යාපාරයේ කාර්යභාරයක් බවට පත්කර ගතයුතුය .


   ඒඩීපී රත්නායක  





  .